Sænska krúttið

Ég er fjári dugleg sultugerðarkona. Alveg satt. Og það gladdi mitt hjarta að þessi litla sultukrús flutti inn á heimilið um daginn.
Mér finnst hún svo fín.
Krukkan er frá Helsingjaborg, en annars er ekki almennilega hægt að lesa úr merkingunni. Hvað skyldi standa þarna á eftir "design" - xxarup?

Goggulugú

Við Hjálmar höfum verið að fara í gegnum dót sem fósturmóðir hans átti, en öndvegiskonan Rósa lést 6.janúar síðastliðinn, 93 ára gömul. Eftir að ég kynntist Rósu skildi ég betur hvað það þýðir að vera "ern", en hún var alveg skýr í kollinum fram á síðasta dag. Mér fannst mikið til hennar koma.
Meðal fátæklegra eigna Rósu var þessi bísperrta og hressa hanakanna. Einhvern veginn finnst mér að svona könnur hafi verið til á öðru hverju sveitaheimili fyrir norðan og ímynda mér að farandsali fullur af eldmóði hafi sannfært bændur um ágæti og þénugheit hanans.
Stimpillinn á botni könnunnar er ólæsilegur að mestu, en gaman væri að vita hvort einhver kannist við könnu á borð við þessa.
Neðsta myndin er af Rósu í eldhúsinu á Hraunbraut, þar sem hún bjó í tæp 40 ár. Ef vel er að gáð má sjá hanakönnuna uppi í hillu.

Viðbót 28.2.
Hann Emil hjá Bohemiabloggen benti mér á uppruna hanakönnunar - takk Emil! - en hún er kennd við Ditmar Urbach og búin til í Tékkóslóvakíu heitinni. Mér skilst að þessar könnur hafi verið framleiddar í kringum 1930, en af einhverjum orsökum gekk mér ekki nógu vel í gúggllistinni til að fá nákvæmar upplýsingar. Fann samt fullt af fallegu dóti eftir Ditmar kallinn, t.d. þetta hér.

Vættir

Móðuramma mín hét Elísabet Ágústa Jónsdóttir Dungal (1898-1983), og var ég skírð í höfuðið á þeirri mætu konu.
Öskubakkann með landvættunum gróf ég upp úr kassa með dóti sem átti að henda, þegar verið var að sortera muni í dánarbúi hennar. Hann var ekki félegur að sjá, þakinn ösku og ullabjakki, enda alla tíð verið notaður í upprunalegum tilgangi (amma reykti aldrei sjálf, en einn heimilismanna reykti ótæpilega). Bakkinn er ekki stór (10 sm í þvermál), en blýþungur. Vafalaust steyptur úr blýi.

Eftir að hafa skafið mestu drulluna af bakkanum, sá ég að tarna var virkilega snotur gripur og hef passað vel upp á hann síðan. Hef ekki hugmynd um hvað hann er gamall nákvæmlega, eða hver bjó hann til, en íslenskur hlýtur hann að vera. Mér hefur löngum þótt sérstakt hvað Austurland er klesst, rétt eins og drekinn hafi tyllt sér eldsnöggt í það óþægilega sæti, stungið sig á fjallstindi og flogið skrækjandi upp aftur.

Ef einhver kannast við mun af þessi tagi, þætti mér vænt um að heyra af því.

Voffvoff, segir Tampopo

Með þessari færslu tek ég þá áhættu að verða hent út úr samfélagi dótabloggara. En ég er kjörkuð og birti mynd af postulínshundi sem ég keypti á Ebay. Hann kostaði fimm dollara (þið þaddna leiðindapúkar sem eruð alltaf að skensa mig fyrir að setja Ísland á hausinn). Tampopo er nokkuð stór og sérlega vel með farinn. Framleiddur í Japan kringum 1970. Augnaráð voffa er áleitið og skottið heillandi loðið. Þessum hundi mun ég tengjast, hann verður vinur minn.

Bónusgelgjan á heimilinu segir að ég megi passa mig ef ég vilji ekki enda sem einmana kelling strjúkandi postulínsdýrunum sínum og talandi við þau. Það sem þessum unglingum dettur í hug!

Bikarapar

Á ferðum mínum um Las Palmas rakst ég á búð í anda Góða hirðisins, sem gaman var að gramsa í (allavega þegar ég komst yfir mestu bakteríu, flóa- og lúsahræðsluna). Partnerinn, sem er allvel mælskur á spænska tungu, segir að þessi tiltekna búð afli fjár til að styrkja "fallnar konur". Gott með það.Innan um ljótt leirtau og voðalegt rusl, rakst ég á þessa eggjabikara, úr viði og keramiki. Nokkuð snotrir félagarnir, og hafa þeir nú fengið hælisvist á Íslandi.

Verð bikaranna alls: € 1