Elisabeth, Rörstrand og ég

Ég hoppaði hæð mína í loft upp (inní mér) þegar ég kom auga á þennan leir í Góða. Rörstrand og nafna mín í þokkabót, því þetta stell heitir Elisabeth, hönnuður Marianne Westman. Stellið var framleitt hjá Rörstrand á árunum 1969-81.
Fékk tvær könnur, stóra og litla, og eitt mót með loki (eða súpuskál). Þetta lítur allt út eins og nýtt, nei, betur! Og litirnir hreinlega gæla við limbíska systemið í mér...


Þó að ég hafi farið í Góða í þetta skiptið til að leita að eldhúskollum og enga fundið, er ég ekkert spæld.

Bleiksaft

Flóamarkaðurinn í Norðurmýri fór fram í einmuna blíðu í gær. Gestir gengu prúðir um garð Þórdísar og Snæbjörns, skoðuðu allskonar dót, ræddu málin og dæstu í sólinni. Enginn löggumann var á svæðinu til að slá tölu á flóafólk, en víst er að býsna margir lögðu leið sína í Norðurmýrina.

Mér fannst þetta allt saman fruntalega skemmtilegt. Keypti glæsilega silfurskó og seldi 7 kg af dóti. Eitthvað svo dásamlega rökrétt að láta hlutina ganga aftur, aftur og aftur. Gott fyrir okkur, jörðina og karmað.

Í dag hef ég verið að bústanga með rabbarbara. Bjó til saft sem er óumdeilanlega bleik og glösin sem ég keypti í Góða fyrir nokkrum vikum eru ákjósanleg undir hana. Finnst mér.

Flóamarkaður í Norðurmýri

Hef verið lúsiðin undanfarið við gramsið, enda verður maður að eiga boðlegt dót fyrir Stóru flóamessuna á laugardaginn í Norðurmýri.

Þennan krúttþrútna Haldensleben vasa fann ég í dag, hann er pínulítill (u.þ.b. 10 sm hár) en bætir það upp þvervegis. Um daginn hitti ég stóra bróður hans í Góða hirðinum, en það var obbulítið brotið upp úr fætinum á honum, þannig að ég leyfði honum að fara á annað heimili.

Maður er orðinn svo vandlátur, sjáiðitil.


Dönsk hönnun höfðar oft til mín og gladdist ég þegar þennan Digsmed ostabakka rak á fjörur mínar.

Plastkúpullinn ber fortíðina (hálfa öld) þreytulega á herðum sér en trébrettið er annars í toppstandi.

Og tekkhnappurinn á kúplinum er algjör dúlla.

Ég er búin að æfa mig að segja Digsmed með rosalegum kokframburði og hlakka til að leyfa hverjum sem heyra vill, heyra afraksturinn af þrotlausum framburðaræfingum.

Þó að ég fari nú ekki oft í nytjamarkaði til að skoða föt, fann ég mig knúna til að kaupa sölukonulegan kjól. Bláa kjólinn atarna fann ég hjá trúboðunum og verð að játa að mér fannst hann dýr. 1500 krónur takk fyrir. En fínn er hann og tel ég víst að hann muni ljá mér virðulegan blæ.

Fuglar og fiskar

Þessi brúni stjaki greip athygli mína hjá kristniboðunum um daginn. Hann stóð sótugur innan um blómapotta og allskonar drasl og lét ekki mikið yfir sér. Stjakinn er með gróp í botninum fyrir venjuleg löng kerti en einnig má setja í hann sprittkerti, m.a.s. sverari sortina því hann er nokkuð stór (miðað við litla stjaka).

Merkingin á botninum fannst mér eitthvað kunnugleg þótt ég kæmi henni ekki fyrir mig strax.

Hún minnti á þrjá fiska og með hjálp netsins komst ég allfljótt að því að stjakinn er danskur, ættaður úr leirgerð Micael Andersen á Bornholm (búinn til á 7.áratugnum). Marianne Starck er skrifuð fyrir hönnuninni ef marka má ágæta umfjöllun hér. Fiskarnir eru raunar síldar, enda alkunna hversu hrifinn Danskurinn er af silfri hafsins í munn og maga.


Já og svo vil ég minna á Flóamarkaðinn fína, laugardaginn 9.júlí í Norðurmýri.

Held ég tími ekki fuglakertastjakanum en mögulega verður þessi rumpufagri Bay vasi (frá 6. áratugnum) til sölu.Nema við verðum komin í gasalega náið tilfinningasamband, vasinn og ég, þá vil ég auðvitað eiga hann sjálf.